Kad pomislimo na Stari Egipat prvo što većini od nas padne na pamet su piramide iz Gize. Međutim manje je poznato nekoliko činjenica o piramidama : da ih ima nekoliko desetina, da su građene čak do kraja Stare ere ( u Numibiji, na teritoriji današnjeg Sudana), da neke od ranih nisu ni završene zbog problema u proračunima a da su se neke od njih i rušile ili urušavale. One najveće su slavu stekle još u antici kad su smatrane za svetsko čudo i čak i tad dolazili su da im se dive posetioci sa raznih strana, a njihove zapise (grafiite) na mnogim jezicima i danas možemo videti urezane u kamenju piramida. One su glavni simbol jedne od najbitnijih karakteristika starih Egipćana : njihove vere u zagrobni život. Duša preminulog je morala proći mnoga i velika iskušenja da bi se dokazala dostojnom večnog trajanja ali da bi se ono postiglo i telo je moralo postati večno. Zbog toga je izmišljen komplikovan i dugotrajan proces mumifikacije koji je trajao oko sedamdeset dana a koji su sebi mogle da priušte samo bogate osobe. Ostali su sahranjivani u vrelom egipatskom pesku i zbog specifičnih klimatskih uslova dolazilo je do neke vrste sušenja i prirodne mumifikacije tela koja ipak nije toliko trajna. Važno je imati na umu da su oni život posle smrti nesumnjivo zamišljali kao nastavak ovozemaljskog života - ali bez bolesti, briga i muka; nešto kao raj.
Faraoni su takođe simbol Starog Egipta. Svemoćni, smatrani za živa božanstva već za života a posle smrti su to faktički i postajali, posedovali su celu državu i živote svih svojih podanika. Zauzvrat oni su verovali da zahvaljujući njihovom služenju faraonu on podiže u svaku zoru sunce na nebo, uslovljava Nil da redovno plavi plodonosnim muljem sva polja, održava ravnotežu svemira bez koje bi sve potonulo u večni haos.
Hramovi mnogobrojnim božanstvima krasili su pejzaž a neki od njih su dograđivanjima u više navrata dostigli ogromne razmere. Sveštenici u njima su, uz pisare koji su imali poseban status, vladali pismom - hijeroglifima.
Egipatski jezik, severno-afroazijatski, blizak je berberskim i semitskim jezicima. On, posle sumerskog, ima najdužu istoriju: zapisivan je od oko 3200 godine pre naše ere do srednjeg veka. Njegove faze su: staroegipatski, srednjeegipatski, kasnoegipatski, demotski i koptski jezik. Zahvaljujući kamenu iz Rozete, zapisanom hijeroglifima, demotskim i grčkim pismom odgonetnuta je tajna tog slikovnog pisma. Mnogobrojni zvanični zapisi i religijski tekstovi - od onih sačuvanih u komorama piramida do onih na zidovima hramova i na papirusima, omogućili su nam da sagledamo istoriju te velike države.
Faraoni su takođe simbol Starog Egipta. Svemoćni, smatrani za živa božanstva već za života a posle smrti su to faktički i postajali, posedovali su celu državu i živote svih svojih podanika. Zauzvrat oni su verovali da zahvaljujući njihovom služenju faraonu on podiže u svaku zoru sunce na nebo, uslovljava Nil da redovno plavi plodonosnim muljem sva polja, održava ravnotežu svemira bez koje bi sve potonulo u večni haos.
Hramovi mnogobrojnim božanstvima krasili su pejzaž a neki od njih su dograđivanjima u više navrata dostigli ogromne razmere. Sveštenici u njima su, uz pisare koji su imali poseban status, vladali pismom - hijeroglifima.
Egipatski jezik, severno-afroazijatski, blizak je berberskim i semitskim jezicima. On, posle sumerskog, ima najdužu istoriju: zapisivan je od oko 3200 godine pre naše ere do srednjeg veka. Njegove faze su: staroegipatski, srednjeegipatski, kasnoegipatski, demotski i koptski jezik. Zahvaljujući kamenu iz Rozete, zapisanom hijeroglifima, demotskim i grčkim pismom odgonetnuta je tajna tog slikovnog pisma. Mnogobrojni zvanični zapisi i religijski tekstovi - od onih sačuvanih u komorama piramida do onih na zidovima hramova i na papirusima, omogućili su nam da sagledamo istoriju te velike države.
Нема коментара:
Постави коментар